Τρεις μετανάστριες που ζουν τα τελευταία 15 χρόνια στην Ελλάδα παίρνουν την κάμερα στο χέρι και καταγράφουν στιγμές από την καθημερινότητά τους στην Αθήνα. Το αποτέλεσμα της καταγραφής τους περιλαμβάνεται στην ταινία «Αφηγήσεις άλλων γυναικών», που…
προβάλλεται στο 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Η Αφερντίτα Τσάκο και η Μανιόλα Μίλα από την Αλβανία, καθώς και η Σβετλάνα Μπλάκινα από τη Λευκορωσία παρουσιάζουν μια περιήγηση στις άγνωστες και αφανείς όψεις της ζωής τους.
Ένα όνομα, μια δουλειά, μια οικογενειακή γιορτή, μια βόλτα στο κέντρο της πόλης αποκτούν συμβολικό νόημα και γίνονται η αφορμή για εξομολόγηση πιο προσωπικών, μύχιων σκέψεων και συναισθημάτων. Μιλούν για τη μετανάστευση, την ξενότητα, την ρευστότητα των ταυτοτήτων, την έννοια της πατρίδας και την αίσθηση του να είσαι ένας «άλλος», ένας «ξένος».
Οι γυναίκες ξεκίνησαν να καταγράφουν τις πιο βαθιές σκέψεις για τη ζωή τους. Οι αφηγήσεις τους πλαισιώνονται από εικόνες που γύρισαν οι ίδιες.
Την ιδέα, την παραγωγή και τη σκηνοθεσία της ταινίας έχει αναλάβει η Μαρία Πεσλή. «Δεν θέλησα να αναλάβω το ρόλο του σκηνοθέτη, που παρατηρεί, μελετά τα πρόσωπα. Ήθελα τα ίδια τα πρόσωπα να γίνουν συμμέτοχα, για να παρουσιάσουν τη δική τους υποκειμενική ματιά», εξηγεί στο ΑΠΕ- ΜΠΕ η κ. Πεσλή.
Το ντοκιμαντέρ απαρτίζεται από τρεις ιστορίες. Στην πρώτη με τίτλο «Το όνομά μου», η Αφερντίτα Τσάκο καταγράφει στιγμιότυπα των ταξιδιών της Αθήνα – Τίρανα με λεωφορείο. Αναφέρεται στο συμβολικό νόημα του ονόματός της Αφερντίτα στα Αλβανικά (σημαίνει «Έρχεται η μέρα») και τη σημασία που έχει αποκτήσει για τη ζωή της. Παράλληλα θυμάται τα 17 χρόνια οικογενειακής εξορίας που πέρασε, εξαιτίας του καθεστώτος του Χότζα.
Στη δεύτερη ιστορία με τίτλο «Η δουλειά μου», η Μανιόλα Μίλα αναφέρεται στο χώρο εργασίας της όπου απασχολείται ως μαγείρισσα. Υπογραμμίζει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια εργαζόμενη γυναίκα, ιδίως όταν είναι μετανάστρια, και αναφέρεται σε θέματα, όπως η ακρίβεια και η ανεργία. Τραγική ειρωνεία; Λίγο καιρό μετά την ολοκλήρωση της ταινίας η Μανιόλα χάνει τη δουλειά της και έρχεται και η ίδια αντιμέτωπη με την ανεργία.
«Η ζωή μου εκεί και εδώ» τιτλοφορείται η τρίτη ιστορία, που γύρισε η Σβετλάνα Μπλάκινα. Η ζωή της Σβετλάνα είναι χωρισμένη ανάμεσα σε δύο χώρες. Οι εικόνες της πολυπολιτισμικής Αθήνας εναλλάσσονται με υλικό από οικογενειακές γιορτές της στη Λευκορωσία. Παρά τη μοιρασμένη στις δύο χώρες ζωή της, η Σβετλάνα δηλώνει ότι αισθάνεται όλο και περισσότερο πολίτης της χώρας υποδοχής της. «Ακόμα και στον ύπνο μου ονειρεύομαι στα ελληνικά», λέει χαρακτηριστικά.
Από το Αφγανιστάν στη Θεσσαλονίκη
Ο Αλί, ένας οικονομικός μετανάστης από το Αφγανιστάν, περιγράφει την καθημερινότητά του στον τόπο όπου ζει, τη Θεσσαλονίκη, στο ντοκιμαντέρ με τίτλο «Ali Projekt», που σκηνοθέτησε η ομάδα «Rough Cats» και παρουσιάζεται στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ.
Προσπαθώντας να έρθει στην Ευρώπη, ο Αλί διέσχισε με τα πόδια τα βουνά του Ιράν και της Τουρκίας και κόντεψε να πνιγεί με μια φουσκωτή βάρκα στο Αιγαίο Πέλαγος. Οι κίνδυνοι, στους οποίους εκτέθηκε, τον οδήγησαν σε μια αισιόδοξη αντιμετώπιση της ζωής, παρά την ανασφάλεια που αισθάνεται περιμένοντας να του χορηγηθεί άσυλο. «Δεν είμαι αισιόδοξος, αλλά το θέμα είναι να ζεις», εξομολογείται ο ίδιος στην κάμερα.
Η ομάδα «Rough Cats» αποτελείται από εννέα κινηματογραφιστές (Άννα Ποδάρα, Ελίνα Φωτεινού, Ιωάννα Χρυσανθοπούλου, Σάκης Λάλος, Άκης Παπαδόπουλος, Μάκης Γεωργιάδης, Γιάννης Ιωακειμίδης, Πέτυ Καβρακίδου), οι οποίοι έχουν ως στόχο τους να προσεγγίσουν καθημερινά κοινωνικά θέματα. Η ομάδα δημιουργήθηκε μέσα από τα οπτικοακουστικά σεμινάρια του Εργαστηρίου του Δήμου Σταυρούπολης «Ίρις».
Μ. Κουζινοπούλου
